كشف عامل اصلي در کنترل شکستگي‌هاي استخواني

كشف عامل اصلي در کنترل شکستگي‌هاي استخواني يافته‌هاي جديد دانشمندان نشان داد، يک واسطه شيميايي در خون که حرکت سلول‌هاي ايمني در مقابل امراض را تحت تأثير قرار مي دهد، همچنين نقشي کليدي در ساخت و شکستن استخوانها در بدن دارد. اين واسطه شيميايي که بر روي سلول‌هاي مخرب استخوان اثر دارد، ممکن است هدف جديدي را براي دانشمندان فراهم کند تا به دنبال توسعه روش‌هاي درماني جديد و پيشگيري از بروز بيماري‌هاي استخواني از جمله پوکي استخوان و التهابات روماتيسمي برآيند.

استخوان يک بافت پويا است که تحت تأثير پروسه هاي رشد و تخريب قرار مي گيرد. تخريب استخوان ها توسط سلول‌هاي خاصي به نام ياخته هاي استخوان شکن (osteoclast) صورت مي گيرد. ياخته هاي استخوان شکن نابالغ که در جريان خون به سطح استخوانها حمل مي شوند، در آنجا به رشد و بالندگي مي رسند و منجر به تخريب شبکه استخواني مي شوند. ياخته هاي استخوان شکن تنها عوامل تخريب استخواني شناخته شده هستند.

به صورت طبيعي تخريب استخواني توسط اين ياخته ها به وسيله سلولهاي استخوان ساز (osteoblast) متوازن مي شود. در افراد با اختلالات تخريب استخواني به مانند پوکي استخوان، ياخته هاي استخوان ساز از فعاليت و پيشرفت اين ياخته ها عقب مانده و باعث کاهش تراکم استخواني مي شوند.

آنتوني فوسي، رييس طرح تحقيقاتي که در اين خصوص به عمل آمد معتقد است: اکثر روش‌هاي درماني اخير براي بيماري‌هاي تخريب استخواني، ياخته هاي استخوان شکن بالغ را مورد توجه قرار مي دهند و فهم اينکه چگونه ياخته هاي استخوان شکن نابالغ در اولين مرحله مورد استفاده استخوان قرار مي گيرند و هدف گيري سيگنال‌هايي که حرکت اين ياخته ها را کنترل مي کنند يک راهکار جديد براي درمان و پيشگيري از بيماريهاي استخواني خواهد بود.

دکتر ايشي، رماتولوژيستي که بيماران مبتلا به امراض استخواني را معالجه مي کند علاقمند به شناسايي سيگنال‌هايي شد که حرکت ياخته هاي سلول شکن را کنترل مي کنند.

او مي دانست که سلول‌ها مي توانند به قسمتهاي خاصي در بدن به منظور پاسخ به واسطه هاي شيميايي در خون حرکت کنند. اين سيگنال‌ها به سلول‌هايي که گيرنده‌هاي خاصي دارند فرمان مي‌دهند که به يک بافت در بدن نزديک يا از آن دور شوند.

وي همچنين از قبل کشف کرده بود که ماده‌اي به نام S1P که به رفت و آمد سلول‌هاي ايمن ساز براي ورود و خروج از غدد لنفاوي کمک مي‌كند، همچنين ياخته استخوان شکن نابالغ را حرکت مي‌دهد و لذا به نظر مي‌رسد که S1P مي تواند نقش مهمي در حرکت ياخته هاي استخوان شکن داشته باشد.

وي با آزمايش بر روي موشها کشف کرد که ياخته هاي استخوان شکن در پاسخ به حضور S1P در خون از روي استخوانها جدا شده و حرکت مي کنند.

براي تأييد تأثير نقش S1P آنها موش‌هاي دريافت کننده S1P را با گروه دوم که فاقد اين ماده در خون خود بودند را مقايسه کردند و دريافتند که گروه اول از تراکم استخواني بيشتري برخوردارند.
دکتر ايشي معتقد است اين يافته مي تواند نويد بخش روش درماني ترکيبي باشد که حرکت ياخته هاي استخوان شکن نابالغ و کارکرد ياخته هاي استخوان شکن بالغ را هدف قرار داده و در پيشگيري و درمان بيماري‌هاي استخواني نقش مهمي ايفا کند.